Autor: admin

Nie trzeba za wiele wystarczy tylko, że spojrzymy na telefon. Nawet mając w urządzeniach apple jaibreaka nie musimy gdy telefon przeskanuje naszą twarz przesuwać po ekranie palcem, ponieważ zrobi to za nas wtyczka. Taka technologia pojawiła się po raz pierwszy w telefonach apple, a mianowicie w iPhone X. Face ID jest to rodzaj technologi biometrycznej, która pozwala na odblokowanie smartphona lub na zalogowanie się do konkretnej usługi za pomocą właśnie tej metody skanowania twarzy. Podstawą takiej technologi jest system dwóch modułów sensorowych. Pierwszy z nich odpowiedzialny jest za emitowanie punktów podczerwonych na twarz użytkownika, a drugi natomiast je odczytuje. Dane, które zebrane są przez urządzenie w ten sposób pozwalają określić kształt twarzy użytkownika oraz przyczynią się do jego odblokowania.

Jak Skuteczne Jest Face ID?

Im więcej przez czujnik emitowanych jest punktów projektowych na twarz użytkownika tym technologia odblokowywania telefonów jest bardziej precyzyjna. Nasze urządzenie podczas pobierania danych z naszej twarzy jest w stanie odczytać z niej nawet najdrobniejsze szczegóły, przez co bardzo trudno jest podrobić kogoś i oszukać sprzęt powodując dzięki temu, że odblokuje się on. Technologia ta jest rozwojowa, ponieważ do czasu usunięcia zapamiętanych danych lub wykonania formatu danego sprzętu uczy się ona i potrafi precyzyjnej rozpoznać to czy dany użytkownik jest właścicielem danego telefonu. W efekcie gdy zapuścimy brodę, włosy, czy założymy okulary Face ID będzie wiedzieć, że jest to dalej ta sama osoba i przyzna jej dostęp do systemu. Jeśli z jakiegoś powodu odblokowanie telefonu za pomocą twarzy się nie powiedzie pozostaje nam awaryjny sposób czyli odblokowanie sprzętu za pomocą kodu.

Face ID Czy Touch ID?

Face ID powstało, by zastąpić Touch ID dzięki temu producenci w łatwy sposób mogą pozbyć się ramek w urządzeniu zastępując je ekranem. W pierwszej metodzie do odblokowywania wykorzystywana jest twarz natomiast w drugiej linie papilarne znajdujące się na naszych palcach u rąk. Wiele badań porównujących obie te metody odblokowywania wykazały jednak, że w wielu przypadkach Touch ID jest szybszą metodą nic dziwnego, ponieważ na rynku jest ona już od kilkunastu lat, a Face ID jest to technologia, która od niedawna została zaimplementowana do urządzeń mobilnych. Jednak kto wie może w przyszłości będzie ona tak dobra, a może nawet lepsza od Touch ID. To z jakiej metody odblokowywania danego sprzętu będziemy korzystać należy do naszego indywidualnego wyboru ważne jest tylko to, że jeśli ktoś posiada bardzo ważne dane na swojej maszynie mobilnej to żeby w bezpieczny dla niego sposób ochronił je.

W 1957 roku General Electric opatentował nowy typ modułu elektronicznego, który potrafi dostarczyć dużą ilość energii w bardzo krótkim czasie. Funkcjonalnie stanowił on połączenie znanego już kondensatora i chemicznego źródła energii. Zwyczajny kondensator składa się z dwóch metalowych płytek, między którymi jest umieszczona warstwa dielektryka. W takim przypadku elektryczna pojemność kondensatora zależy od powierzchni płytek, które pełnią funkcję elektrod. Ponieważ zwiększenie rozmiarów płytek powoduje powiększenie gabarytów urządzenia, podwyższanie pojemności kondensatorów stwarzało trudności. Znaleziono jednak rozwiązanie.

Stało się to dzięki zastosowaniu porowatych materiałów do produkcji płytek odgrywających rolę elektrod. Porowata powierzchnia płytki zwiększyła dziesięciokrotnie powierzchnię płytki w stosunku do płytek wytwarzanych ze zwykłych materiałów. Po przeprowadzeniu wielu badań udało się znaleźć odpowiedni materiał w postaci konwencjonalnego aktywowanego węgla. Następnym krokiem do zaprojektowania superkondensatora stała się wymiana zwykłego dielektryka na krystaliczny twardy elektrolit stworzony na bazie roztworów kwasów i zasad. Przy współpracy porowatego metalu z elektrolitem tworzy się na jego powierzchni podwójna warstwa z jonów i elektronów. Cząsteczki te nie stykają się ze sobą ze względu na rezystencję wody i jonów metali. W ten sposób zbudowano moduł o podobnej zasadzie działania, jaką charakteryzuje się zwykły kondensator.

Jednakże odległość między ładunkami, która w rzeczywistości jest znacznie mniejsza niż grubość dielektryka stosowanego w konwencjonalnym kondensatorze, powoduje dziesięciokrotne zwiększenie pojemności modułu.

W czasie załadowywania superkondensatora na porach metalu z jednej strony tworzą się dodatnie jony, a z drugiej napływają elektrony. W procesie uwalniania energii przepływają one płynnie do siebie, tworząc neutralne atomy metalu. Aby nie dopuścić do pełnego rozładowania modułu, pomiędzy warstwami metalu instaluje się rozdzielającą warstwę z neutralnego tworzywa.

Zalety Superkondensatorów

Superkondensator posiada wiele zalet:

• Zgromadzona energia posiada wysoką konsystencję,
• Wysoki komfort ładowania (kiedy moduł jest całkowicie naładowany, automatycznie przestaje się ładować),
• Nie nagrzewa się w odróżnieniu od innych nośników energii,
• Pracuje w temperaturach od -50 do +85 stopni Celsjusza,
• Jest bezpieczny ekologicznie,
• Efektywność działania dochodzi do 98%,

Wszystkie te zalety pozwalają, by stwierdzić, że zakres stosowania superkondensatorów jest ogromny. Znalazły one zastosowanie w urządzeniach komputerowych w charakterze źródeł zasilania do elementów pamięci. W mikroelektronice i radiotechnice stosuje się je w charakterze silnych źródeł prądu i źródeł regularnego zasilania. W popularnych dzisiaj samochodach z zasilaniem hybrydowym superkondensatory stosuje się do zmniejszenia obciążenia akumulatorów. Takie kondensatory o małej pojemności montuje się też w telefonach komórkowych. Obecnie jedyną przeszkodą w szerokim stosowaniu superkondensatorów jest ich stosunkowo wysoka cena. Jednak firmy pracują nad obniżeniem jej o połowę, mając zamiar wprowadzić do ich produkcji nanotechnologię.